زندگی نامه شهید ابراهیم دهقانی
شهید ابراهیم دهقانی در ماه مبارک رمضان سال ۱۳۴۶، چراغ دلِ اهل خانه با تولّد پسری روشن شد و مزد یک ماه روزه‌داری و صد البته یک عمر بندگی خدا برای پدر و مادری بزرگوار و باایمان پرداخت شد.
تولّدی که موجب شادی دل پدر و مادر پرهیزکارش و در آینده‌ای نه‌چندان دور، دل اولیاء بزرگ الهی مثل امام خمینی رحمهاللّه‌علیه را نیز روشن خواهد کرد.
نام او را ابراهیم گذاشتند چرا که باید با ورود به مِنای عشقِ الهی قربانی عظیمی کند و این‌جا نه فرزند، که او خود باید قربانی حق شود.
شهید ابراهیم دهقانی در سایۀ تربیتی صحیح، از کودکی با دوستی همراه شد که ثمرۀ این دوستی او را در تکامل و تعالی روحی کمک کرد؛ دوستی با محسن اسداللّهی زوج که خود در کودکی، غم فراق پدر و مادر را تحمّل نموده بود و مِهر پدری را از حضرت آیت‌اللّه سید علی محمد دستغیب مُدّظِلّه چشیده بود.
او به خوبی می‌دانست که «مقامِ امن» و راهبرِ راه‌آشنا کیست. این دوستی فتح بابی شد در تشکیل حلقۀ عاشقانۀ ابراهیم با دوستانی جدید: شهیدان مصطفی اسداللّهی زوج ، مهدی نظیری، محسن رجبی و رضا پورخسروانی؛ یارانی که عاشقانه تا وصال، یکدیگر را رها نکردند و به مصداق روایت امام صادق علیه‌السلام دوست باید: «مَن یُذَکِّرُکُمُ اَللَّهَ رُؤْیَتُهُ وَ یَزِیدُ فِی عِلْمِکُمْ مَنْطِقُهُ وَ یُرَغِّبُکُمْ فِی اَلْآخِرَهِ عَمَلُهُ. نگاه به او انسان را به یاد خدا بیندازد و کلامش علم انسان را زیاد کند و کردارش دوست را به یاد آخرت بیندازد».
زمان شهادت شهید ابراهیم دهقانی
جمع عاشقانۀ چهار همسفر در شب و روز عملیات «قدس ۳» چنان بود که همه را به تعجّب واداشته بود. همه در عجب که این چهار جوان چرا این‌قدر شوخی می‌کنند؟! و با خنده، نجواهای پنهان می‌کنند؟!
شاید چشم‌ها باز شده و همچون اصحاب امام حسین علیه‌السلام در شب عاشورا، جایگاه معنویِ خود را دیده بودند.
همسفران حرکت کردند اما تقدیر این بود که در لحظات آخر، ابراهیم از دوستان خود جدا شود و در روز عملیات با جسمی بی‌سر تعزیه‌دار مظلومیت مولایش باشد و دوستان وی نیز دو روز بعد از عملیات با لبان تشنه سر بر بالین بی‌بیِ دوعالم سلام‌اللّه‌علیها روضۀ عطش فرزندش را بخوانند. هَنیئاً لَهم.
در زُلف چون کمندش ای دل مپیچ کآن‌جا
سرها بُریده بینی بی‌جرم و بی‌جنایت
جسم سرجُدای ابراهیم دهقانی بیش از پنج سال بر روی خاک‌های گرم دهلُران ماند و سرانجام در روز ۱۳۶۹/۹/۱۵ در گلزار شهدا آرمید.
