زندگینامه شهید سید محسن معزی
شهید سید محسن معزی سال ۱۳۳۵ فرزندی از سلاله‌ی پاک رسول‌خدا(ص) در خآن‌های پا به عرصه‌ی وجود گذاشت که آن خانه قرار بود از همان سال تولدش محل ذکر و عشق و ایثار به اهل بیت: شود.
نام او را معزّالدین گذاشتند چون که می خواستند مایه عزّت دین شود و شد، او را محسن صدا زدند چون او را نیکوکار و دلسوز برای همه می‌خواستند و این‌گونه زندگی کرد تا به محبوب رسید.
تولّد سیّدمحسن مصادف با اولین سال برگزاری مراسم روضه‌ی حضرت اباعبداللّه(ع) در منزل پدری‌اش، مجاور مسجد قبا(آتشی‌ها) است، که سال‌ها توسط پدرش، پیرغلام امام حسین(علیه السلام)، مرحوم حاج سیّد احمد مُعزّی(ره) در جاهای دیگر برگزار می‌شد همزمان شد.
الفبای آخرین مدرک شهید سید محسن معزی یعنی شهادت را با آغازین کلام‌ها یعنی «یا حسین(ع)» آموخت هم در خآن‌های که حسینیه بود و هم در مسجدی که بیشتر وقتش را تا زمان شهادت با ذکر و ذاکری اهل بیت: در آن گذرانده بود.
عشق به اهل بیت: و ذاکری مراثی را ایشان در محضرحضرت حجّه الاسلام والمسلمین حاج سیّد ابوالحسن دستغیب(ره) تجربه نمود.
صدای حزین و آوای متینِ خواندن دعا و قرآن را از وجود استاد سیّد ابوالحسن دستغیب(ره) که خود دلسوخته شهادت دو پسر و برادرش بود و آتش داغ علی اکبر و حضرت اباالفضل العباس را بردل امام حسین: چشیده بود آموخت.
لذا نغمه ملکوتی شهید معزی مؤمنین را با مصائب حضرت اباعبداللّه(ع) آشنا می‌کرد. و هنوز نغمه دلسوز شاگرد و استاد در گوشِ دلِ دوستان طنین دارد.
از اوان هفتمین سال زندگی با تمام شوق و شعف، شب‌های جمعه پای دعای کمیل معلّم اخلاق و ولیّ خدا شهید آیت اللّه دستغیب(ره) می‌نشست و در این مکتب بود که با نام امام خمینی(ره) و مبارزات ایشان آشنا شد.
دوازده ساله بود که با حضور حضرت آیت اللّه سیّد علی‌محمّد دستغیب«مدظله‌العالی» در مسجد قبا(آتشی‌ها) خدا توفیقی دیگر را نصیبش نمود.
استادی که شمع وجودش برای جوانان پرتویی خاصّ داشت و پرتو افشانی او که نه فقط در کلام بلکه در عمل فروزنده بوده و هست. با آمدن حضرت آیت اللّه سیّد علی‌محمّد دستغیب«مدظله‌العالی» به مسجد قبا(آتشی‌ها) نور و شوری دیگر در دل و جانش رونق گرفت و از دهان مبشِّر و دریای بیکران ایمانش دُرّ علم و تقوا را صید نمود.
شهید سید محسن معزی در محضر استاد، صرف و نحو و علم قرآن را آموخت و کتابخانه مسجد را برای جذب هم سن و سالان خود راه اندازی نمود.
علاقه سید محسن معزی به استاد مثال زدنی بود تا آن‌جا که مسیر طولانی تا تبعیدگاه ایشان را با وسیله شخصی خود همراه با دیگر دوستان طی می‌نمود. و این علاقه یک طرفه نبود و استاد هم سیّد محسن را بسیار دوست داشت تا آن‌جا که بعد از شهادت او چنین می‌‌گویند:
«آری دوستان، دوست عزیز ما، دلبر ومحبوب ما از آن جمله مردانی بود که زندگی روزمره نتوانست از یاد خدا غافلش کند…»
دعای ابوحمزه‌ی ثمالی شب‌های قدر را که با رفیق و همدمش شهید سیّدمحمّدباقر دستغیب قرائت می‌کردند و دُرّ اشک را بر چهره‌ها روان می‌ساختند که حرارتش تا کنون در دل عاشقان باقی است.
یاد باد آن صحبت شب‌ها که با نوشین لبان
بحثِ سرِّ عشق و ذکر حلقه عشاق بود
در این سال‌ها تمامی شب‌های رمضان را احیا می‌گرفت و در این شب زنده داری شهیدانی چون سید محمد تقوا، جعفر قربان زاده، رضا شیخ پور شیرازی، علیرضا رضوی، هادی فروزش نیا، مجتبی اجرایی، محمدعلی سبحانی، مصطفی مرادی خوب، سید محمّدحسین انجوی امیری و… او را همراهی می‌کردند.
حضرت آیت اللّه سیّد علی‌محمّد دستغیب «مدظله‌العالی» در مورد او چنین می‌گوید:
«محسن با دعاهایی که می‌خواند و مرثیه سرایی‌هایی که می‌کرد ما را به خدا انس می‌داد و هر وقت محسن نبود ما گمشده‌ای داشتیم.»
شهید سید محسن معزی در سفرهای حجّ و زیارت خانه خدا و نبیّ مکّرم اسلا(ص)، با نغمه خوش دعای ابوحمزه در طواف، دل دوستان اهل‌بیت: را در حریم کبریایی کعبه صفا می‌داد.
شهید حاج سید محسن معزی به تأسّی از اجداد طاهرینش: شخصیتی چند بعدی داشت. مدیری توانمند در آموزش وپرورش، معلمی دلسوز برای فرزندان این مرز وبوم، همسری دلسوز برای خانواده، پسری خلف برای پدر ومادر وبه یاد محبوب عمرش حضرت ابالفضل العباس(ع) در جبهه آب رسان رزمندگان بود.
زمان شهادت شهید سید محسن معزی
سرانجام این همه سوز و گداز سیّد محسن برای وصال دوست به ثمر رسید و در سحرگاه ۶۷/۴/۴ درجزیره مجنون همراه با دوست همیشگی‌اش کریم عزیزی در حمله ناجوانمردانه دشمن با سلاح شیمیایی، در حالی که در سنگر مشغول مناجات و دعا بود در حال سجده جان خویش را به حضرت جانان تقدیم نمود.
از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی ومهربریک عهد و یک میثاق بود
روحش شاد
