زندگینامه شهید محمد جعفر آقایی
شهید محمد جعفر آقایی در سال ۱۳۴۸ در شهر شیراز در خانواده‌‌ای متدیّن و زحمتکش دیده به جهان گشود. مادری پرهیزکار که قرآن و ادعیه‌ای را که نه در کلاس درس، بلکه با عشق و ممارست از کودکی فرا گرفته بود همراه با شیر به کامِ فرزند دلبندش گذاشت و در دوران کودکی نیز با زمزمه‌‌‌های قرآن و ادعیه، وی را پرورش داد.
شهید محمد جعفر آقایی از سه سالگی همراه با والدینش در مسجد جامع عتیق با نفَس مسیحایی و سخنان دلنشین و انسان‌سازِ شهید آیت‌اللّه دستغیب رحمهاللّه‌علیه آشنا شد.
در سال ۱۳۵۶، محمد جعفر آقایی هشت‌ساله، مدام در سخنرانی‌‌ها و تظاهراتِ شبانه شرکت می‌کرد و در پیروزی انقلاب با موج خروشان انقلاب همراه شد.
شهید محمد جعفر آقایی پیام‌های امام خمینی رحمهاللّه‌علیه را در خانۀ مردم توزیع می‌کرد و چنان جسور و بی‌باک بود که خانواده‌اش بیمِ شهادت و یا اسارت او در چنگال دژخیمان شاه را داشتند، اما حتّی در روز ۲۱ بهمن در تصرّف شهربانی نیز شرکت کرد.
هوش و استعداد سرشار شهید محمد جعفر آقایی و اشتیاق به تحصیل، او را در راه کسب علم موفق کرده بود. با آغاز جنگ تحمیلی و تصرّف خاک پاک میهن به دست دشمنان بعثی و فرمان تاریخی امام خمینی رحمهاللّه‌علیه در سال ۶۱ مبنی‌بر شکستنِ حصر آبادان، با سن کم در کنار روحی بزرگ، در صف رزمندگان مجاهد قرار گرفت. در حالی‌که سن کمِ او مانع اجازۀ مسئولین جهت اعزام می‌شد اما با تغییر مشخصات در شناسنامه‌اش، خود را در جمع بسیجیان قرار داد.
پس از مدّتی به عضویت سپاه پاسداران در آمد و حدود سه سال پی‌در‌پی درجبهه‌ها بود و در اکثر عملیات‌ها شرکت داشت.
در سال ۶۳ سرانجامی برای محمد جعفر رقم خورد و یک عمر عشق و علاقه به ائمۀ طاهرین علیهم‌السلام، او را به حوزۀ علمیه شهید نجابت کشاند و موفق به دیدار حضرت آیت‌اللّه شیخ حسنعلی نجابت رحمهاللّه‌علیه شد.
رشتۀ عشق این ولیّ الهی، محمد جعفر آقایی جوان و پُرشور را معتکف این مکان الهی نمود. وی دو سالِ تمام مشغول به تحصیل دروس حوزوی شد اما هرگاه جبهه‌ها نیاز به نیرو داشت و یا عملیاتی در پیش بود همراه با طلّاب حوزه به جبهه می‌رفت.
زمان شهادت شهید محمد جعفر آقایی
عملیات «کربلای ۴» در دی‌ماه سال ۱۳۶۵ وعدۀ وصال جوان عاشقی بود که در طول هفده سال زندگی خود، تاریخی را رقم زد که مردانِ میدان علم و معرفت برای رسیدن به آن عمری را سپری میکنند. شهید محمد جعفر آقایی همچون دیگر عاشقان این میدان، رهِ صد ساله را با عشق، یک شبه طی نمود و در سحرگاه عملیات، حماسه‌ای از خود بروز داد و مُهر یک عمر ارادت را با خونِ دل به پای صفحۀ مشقِ عاشقی و دوستی نشاند.
اصابت ترکش خمپاره به پهلوی چپ محمد جعفر، این مرثیه‌خوانِ مخلص را در ایّام شهادت بی‌بیِ دو عالم، حضرت فاطمۀ زهرا سلام‌اللّه‌علیها با پهلویی مجروح به آرزوی قلبی‌اش رساند و با جسمی گلگون به فیض شهادت رسید.
وصیت نامه شهید محمد جعفر آقایی خطاب به آیت الله سید علی محمد دستغیب
«بسم اللّه الرحمن الرحیم
العُلماءُ وَرَثهُ الأنبیاء
پس از حمد خدای منّان و نعمت رسول رحمان، دِینی را بر گردن خود دیدم که باید ادا کنم و آن، قدردانی از استادم و مولایم و هادیم حضرت آیت‌اللّه‌العظمی نجابت است.
پیرمردِ جوان‌قلبی که در مدّت آشنایی حقیر با ایشان از نزدیک، موجب تکامل روحی بنده شد. در این مدّت کوتاه نتوانستم او را بشناسم، بلکه اگر مدّت درازی را نیز با ایشان بودم باز نمی‌توانستم بشناسم. او عارفی ناشناخته است؛ عاشقی سرباخته و زاهدی دل‌سوخته. مصداق این حدیث قدسی است که فرمود خدای عزیز:
«عَبدی أَطِعْنی أَجعَلُک مِثلی»
در چین و چروک جبینش خواندم که «لَیسَ لِلانْسانِ إلاّ ما سَعی’». در دستان پُرمهرش محبّت را دیدم و آموختم. در چشمانش نگاه دلسوزانه را که از هر پدری دلسوزتر، و در حرکت و سکونش تواضع را آموختم و در اعمال و افعالش اطمینان را. او مصداق آیۀ شریفۀ «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ» می‌باشد. محاسن زیبا و سفیدش حاکی از سال‌ها رنج و مشقّت در راه توحید و وحدانیت است… کسانی که ایشان را نمی‌شناسند چرا اظهارنظر‌های بی‌‌مورد میکنند؟
آیا معتقد به چه چیزی هستند؟ نشسته‌اند و از دور نظر می‌دهند. مواظب باشند که مسئولند در نزد خدای تعالی. آیا آن‌هایی که حکم قتل حلّاج را صادر کردند فقیه نبودند؟ یا کسانی که لعن مرحوم عارف باللّه فیض کاشانی می‌کردند خیلی‌شان فقیه نبودند؟ و هم‌اکنون نیز طاقت یک تفسیر عرفانی سورۀ حمد امام امّت را ندارند؛ آیا بعضی از ایشان فقیه نیستند؟
خُب اینگونه فقها باید بدانند اگر آن‌ها نمی‌فهمند دلیل بر اشتباه عارفانِ به‌حقّ نیست. باید گفت: ذهن و فکر شما نمی‌رسد و شما نمی‌فهمید، نه این‌که فلان عارف اشتباه کرده.
آن آقای محترم عالمی که به مرحوم مولوی ایراد وارد می‌کند و می‌گوید مولوی حرف‌های خوب و در فراز بالایی دارد اما اشتباهاتی هم دارد، باید بداند که اشتباه نیست، نافهمی جنابعالی است.
اگرچه اینگونه مسائل موجب قوّت و زیادتِ رحمتِ پروردگار عالم بر این مردان و اولیاء خداست و لعن بر چنین اشخاصی موجب تعالی روح ایشان است و چیزی از ایشان کم نمی‌کند.
لهذا برای افرادِ کم‌فهم دعا می‌کنم و طلب مغفرت می‌جویم و از اولیاء خدا بالاَخص آیت‌اللّه‌العظمی نجابت طلبِ شفاعت روز قیامت را دارم.»
پیام حضرت آیت‌اللّه نجابت رحمهاللّه‌علیه به مناسبت شهادت شهید محمد جعفر آقایی
«بسم اللّه الرحمن الرحیم
جناب حجت‌الاسلام آقا شیخ محمد جعفر آقایی، شهید عزیز، عالمِ ربّانی، عارف به رموز هستی و ولایت قدّس‌‌اللّه سرّه، قریب دو سال در حوزۀ شهید محمد حسین نجابت حاضر می‌شدند.
صرف و نحو و شعر و ادب ایشان در ظرف دو سال به نهایت کمال رسید. علاوه بر آن حُسن قریحه و سرعت انتقال و ایمان راسخ و خلوص در ایشان به اندازۀ بیست سال خداوند به ایشان عطا فرمود.
گاه‌گاهی از خصائص موجودات و جهت ربّانیت موجودات محظوظ و متوجه می‌شدند. سرعت ترقّیِ ایشان در جهت روح و شعور و ادراک، فوق‌العاده بود. بالاخص ذاکر حضرت سیدالشهدا علیه‌‌آلافُ‌التحیه‌و‌الثناء شده بودند که روضه خواندن ایشان در اثر خلوصشان بسیار دلنشین و مقبول قطعی حضرت سیدالشهداء سلام‌‌اللّه‌علیه گردیده بود.
طوبی له و حُسن مآب
حسنعلی نجابت»
روحش شاد
