زندگی نامه شهید حبیب اللّه ملک پور
شهید حبیب اللّه ملک پور در سال ۱۳۴۲ در خانواده‌ای مذهبی در محلۀ کوشک میدان به دنیا آمد. تقدیر الهی در دو سالگی او را از نعمت پدر محروم کرد و وجود پرخیر مادر و برادران و خواهرانش بود که جای خالیِ پدر را برای او پر کرد.
صفا و صمیمیت و دیگر سجایای اخلاقی حبیب از کودکی برای همه مشهود بود و این خصوصیات با به‌ثمر رسیدن انقلاب اسلامی هرچه بیشتر ظاهر شد.
نصیحت و ارشاد جوانان محله و شرکت در جلسات مذهبی و کمک به افراد فامیل از صفات بارز حبیب بود.
شهید حبیب اللّه ملک پور با شروع جنگ تحمیلی، حبیب برای اوّلین بار در سال ۱۳۶۰ به جبهه اعزام شد. عطر جان‌بخشِ جبهه‌ها که معطر به نسیم الهی بود، گمشدۀ یک عمر طلب این عاشق الهی را به وی رساند. او نیز این فرصت را غنیمت شمرده و با خودسازی و تهذیبِ نفس هرچه بیشتر جان را با خدای خود آشنا کرد.
زمان شهادت شهید حبیب اللّه ملک پور
در مدّت حضور در جبهه، در عملیات‌های مختلف شرکت کرد و در سال ۱۳۶۴ در عملیات «والفجر ۸» همراه با شهیدان «اصغر معمر و اکبر جوانمردی» در واحد مخابرات لشکر ۱۹ فجر فعالیت داشت. حضور معنوی این جمع دوستانه همچون مبلّغینی حق‌جو، واحد مخابرات را خدایی کرده بود.
چند ماه قبل از عملیات والفجر ۸، مسئولیت کابل‌کشی منطقه به این جمع سپرده شده بود که این مهم در پرتو عشق و تلاش مضاعف ایشان به پایان رسید؛ اما آن‌ها از فرماندۀ مخابرات شهید حاج محمد ابراهیمی قول گرفتند که در عملیات آینده شرکت داشته باشند و در همین عملیات بود که هر سه به آرزوی دیرینۀ خود که وصال حق تعالی بود، رسیدند.
قسمتی از وصیت‌نامۀ شهید حبیب اللّه ملک پور
«…بارالها! پروردگارا! معبودا! تو را آن‌طور که باید پرستش بکنم تا به حال نتوانسته‌ام. بارپروردگارا! تو را شکر می‌کنم که به من توفیق توبه و انابه را عنایت فرمودی و تو را شکر می‌کنم که به من توفیق دادی که در جبهه قدم گذارم.
برادر عزیز، دوست گرامی و برادر مسلمان! ما همه می‌گوییم مسلمانیم. ما جز عمل کردن به اعمال اسلام هیچ کار نمی‌کنیم. مسلمان نماز می‌خواند، روزه می‌گیرد، خمس می‌دهد و جهاد می‌کند، امر و نهی می‌کند، هجرت می‌کند، مقاومت می‌کند، مبارزه می‌کند، توبه می‌کند.
شیعۀ امام حسین علیه‌السلام و تمامی مسلمین، همه مورد امتحان قرار می‌گیرند از این‌که ما گفتیم مسلمانیم، شیعۀ امام حسین هستیم، منتظر امام مهدی هستیم ولی در عمل خلاف آن را انجام ندهیم. باری برادر عزیز و دوست گرامی! کمی هم فکر کنید از این‌که بگویید ما گناه زیاد کرده‌ایم و پروردگار ما را نمی‌بخشد خود گناه بزرگ دیگری است؛ هیچ وقت از رحمت بی‌انتهای پروردگار عالمیان ناامید نشوید.
پروردگار عالم در قرآن فرموده: «وَ اَنا التّوابُ الرّحیمُ» و بدانید که رحمت پروردگار وسیع می‌باشد.
در خاتمه از همۀ برادران و دوستان حلال‌بودی می‌طلبم.
والسلام حبیب‌اللّه ملک پور – تاریخ ۱۳۶۴/۱۱/۱۸»
